رواج شال زنانه به قرن هجدهم بازمی گردد، زمانی که قزاق ها عمدتاً جمعیت اسلاو از اروپای شرقی در اورنبورگ، در منطقه اورال جنوبی مستقر شدند.
قزاق ها تحت تأثیر کلموک ها و قزاق ها قرار گرفتند، مردمانی که در استپ های اورال زندگی می کردند و به لطف لباس های ظاهراً بسیار سبک خود، به طرز شگفت انگیزی در برابر زمستان های سخت منطقه مقاومت کردند.
در حال حاضر نیز انواع شال ریش ریش و دیگر شال ها با توجه به فصل در جنسس های مختلفی تولید می گردند تا متناسب با شراط استفاده گردد.
راز این لباس ها این است که با بز اورنبورگ، گونه ای خاص که بسیار نرم و مقاوم است، لحاف شده بودند.
قزاق ها با الهام از این مردمان و لباس هایشان شروع به ساختن اولین شال ها در اورنبورگ با استفاده از بزهای منطقه کردند.
افسانه ها حاکی از آن است که اولین شال اورنبورگ، ساخته شده توسط یک قزاق، به تزارینا کاترین دوم ارائه شد و دومی تحت تأثیر ظرافت و کیفیت پارچه قرار گرفت.
شال لباس نمادین فرهنگ روسیه است. در گذشته، شال یکی از عناصر تغییر ناپذیر لباس زنان بود، زیرا نمادی از تقوا بود. طبق سنت های ارتدکس، سر زنان باید همیشه با روسری پوشانده شود.
شال های دست ساز اورنبورگ جوایز متعددی را در نمایشگاه های بین المللی به دست آورده اند و مایه افتخار روس ها هستند.
آنها برای اولین بار در اواسط قرن نوزدهم در طی یک نمایشگاه بین المللی به عموم مردم پاریس و اروپا ارائه شدند. زیبایی، نقش و نگارهای اصیل و همچنین کیفیت پارچه، باعث شهرت آنها در سراسر جهان شده است.
آنها در آن زمان بسیار گران بودند و اغلب مورد تقلید قرار می گرفتند. در آن زمان، برخی از تولیدکنندگان آنگلوساکسون حتی شال های اورنبورگ را بر روی برچسب خود ذکر کردند تا بتوانند شال خود را بهتر بفروشند.
پس از انقلاب روسیه در سال 1917، خیاطان در تعاونی ها و آرتل ها گرد آمدند و بر اساس یکی از آنها بود که کارخانه شال اورنبورگ داون در سال 1960 تأسیس شد.
در دوره اتحاد جماهیر شوروی، تولید به لطف ماشین های بافندگی صنعتی تر شد. اما هنوز دانش دستی را حفظ می کند.
متأسفانه، با سقوط اتحاد جماهیر شوروی، تولید شروع به کاهش کرد و فروش به شدت کاهش یافت.
در اوایل دهه 2000 بود که این کاردستی دوباره احیا شد و شال بار دیگر به یک اکسسوری مد روز و محبوب در روسیه و سایر نقاط جهان تبدیل شد. امروزه این اکسسوری افتخار اورنبورگ و روس ها است.
